• Español

Artigos / 12.Mar.2021
Unha opinión de Alarico de Roque, gandeiro.

Como gandeiro, a miña primeira reflexión ante esta pregunta é outra: por que debo tomar posición nun dos extremos? Seica teño poder de decisión? Non. O feito de tomar posición influirá na miña vida? Tampouco. Entón por que tanta enquisa en tantas páxinas e tantos medios sobre unha cuestión que, por eterna, se transformou en costume? A miña opinión, como en moitos outros problemas na vida, é que nin todo é negro nin branco, tamén existe o gris, e o meu particular gris é o que vos expoño a continuación.

Artigos / 24.Feb.2021
Un relato de Alarico de Roque, gandeiro.

Vai frío e chove, como é habitual en Galiza nas datas do Entroido. O olor dos grelos, as patacas e as carnes salgadas cocéndose ao lume esténdese por toda a casa. Mentres colorea un debuxo sentada detrás da cociña de leña, a nena dille á súa atarefada nai: «Cóntame a historia dos alimenta». Intercambian unha mirada cargada de complicidade. «Outra vez?». Incapaz de negarse ao sorriso de ilusión da súa pequena, a muller ata un pano á cabeza para apartar o pelo da cara e, sen perder de vista as potas, comeza este relato, como unha tradición máis entre os pratos típicos:

Artigos / 17.Feb.2021
Un relato de Alarico de Roque, gandeiro.

Gala non durmiu nada esa noite. A adrenalina vence o sono. Só le e le. Canto máis avanza na lectura, máis a aterroriza todo o ocorrido, e pregúntase como demos foran capaces de crear aquel mundo tan artificial sen que ninguén puidese facer algo para frealos. Marabíllana as imaxes daqueles alimentos, para ela descoñecidos, con descricións de sabores que xamais tivese imaxinado: «Onde está toda a comida da que desfrutaban nas cidades a principios do século xxi?». Agora está tan estandarizada que só se distinguen tres sabores: o da proteína animal, o da vexetal e o dos exclusivos edulcorantes, uns sobres de contido líquido que algúns se poden permitir tomar por enriba de cada comida: «Como chegamos a isto?».

Artigos / 15.Feb.2021
Un relato onírico de Alarico de Roque, gandeiro.

Esta noite apalpei un soño. Volvíame incorpóreo e podía desprazarme a distintos sitios, en tempo e lugar. Tanto vía o Entroido con ollos de neno como o desfrutaba cos meus pequechos; tanto estaba tirando fariña en Viana como correndo diante das formigas en Laza. Cigarróns, peliqueiros e boteiros fundíanse todos na mesma praza ao son do folión e, como se fose o Día da Marmota, o enterro da sardiña nunca chegaba naquel eterno Carnaval.

Artigos / 10.Feb.2021
Un relato de Alarico de Roque, gandeiro.

Gala mantense allea ao mundo exterior mentres imparte a súa clase de historia. Sempre lle gustou a ensinanza, e dáselle moi ben, polo que pon gran paixón no seu traballo. Alí de pé, delgada, pero de constitución forte, mira de fronte os seus alumnos cuns ollos verdes que parecen acenderse ao inicio de cada hora de docencia:

Artigos / 26.Xan.2021
Unha opinión de Alarico de Roque, gandeiro.

Cada día que pasa vemos novas medidas anti-COVID-19, unhas acertadas e outras que sufrimos en silencio. Ante esta segunda onda —para outros a terceira e para algúns mesmo a cuarta—, derivada daquel berro populista de «salvemos o Nadal», volvemos sentir que moitas delas son pura maquillaxe para unha situación descontrolada aplicada polos mesmos que agora —tarde, mal e a rastro— tentan controlala. Segundo «o libro do gobernante», en todo paquete de medidas é imprescindible a procura do chibo expiatorio —se é un, ben, pero se son máis, moito mellor—. Este personaxe é a vítima perfecta, se a poboación o cre. Case un ano despois do comezo desta pandemia en España, os favoritos dos nosos múltiples garantes da lexislación seguen sendo a hostalaría e os mercados alimentarios ao aire libre. Fagamos un esforzo e desmontemos esta caza de bruxas do século xxi.

Entrevistas / 30.Nov.2020
Unha entrevista a Susi Villaverde Salgueiro, hostaleira.

A pandemia de COVID-19 está a deixar tras de si un rastro de enfermidade, morte e precariedade económica, ao tempo que se debuxa un horizonte do máis incerto. Despois dun confinamento, no que a maior parte da poboación comprendía a vital importancia de reducir os contactos para conter a propagación do coronavirus, o verán precipitou unha desescalada vertixinosa co obxectivo de «salvar o turismo» e, con el, a hostalaría. Unha apertura do país que supoñía pasar dun extremo a outro, lonxe da contención á que foramos chamados, e que tivo pésimos resultados na saúde pública. Pero foi isto culpa da hostalaría?

Artigos / 24.Nov.2020
Unha opinión de Alarico de Roque, gandeiro.

Desde que o ser humano é consciente da súa fraxilidade, o medo foi o seu anxo protector: vólvenos prudentes e, en situacións de risco, axúdanos para poder actuar usando o instinto de conservación en todo o seu amplo espectro. Podemos dicir, sen o máis mínimo temor a equivocarnos, que o medo foi unha peza fundamental para a evolución humana no xogo da supervivencia. No entanto, o capitalismo bestial que sufrimos «en silencio» no último século converteu o medo nun mercado libre. E con «libre» non me refiro a que cada un ten o medo que quere —que tamén—, senón a que o medo se transformou nun produto máis deste brutal capitalismo.

Entrevistas / 05.Nov.2020
Unha entrevista a Joan Alibés Biosca, presidente da Sociedade Galega de Pastos e Forraxes.

Joan Alibés Biosca accedeu á presidencia da Sociedade Galega de Pastos e Forraxes —SGPF— pouco antes de decretarse o estado de alarma a causa da COVID-19. As actividades habituais tiveron que deterse, pero o traballo diario dos asociados mesmo se viu incrementado, como sucedeu con toda a agricultura e a gandaría. Entrevistamos a Joan para saber en que estado se atopan e cales son as claves de futuro da materia sobre a que traballa a SGPF: os solos e os seus usos.

Artigos / 02.Nov.2020
Un texto de Alarico de Roque, gandeiro.

—Á miña nai.

Entro na leira que nos alimenta. Sinto que me movo a cámara lenta, como querendo parar o tempo sen poder facelo. Axeónllome no chan e aperto coa miña man un puñado de terra negra. Achégoa ao nariz mentres vou pechando os ollos, e deixo que o seu recendo estimule o meu olfacto. Co corazón aínda arrítmico, afrouxo o puño e a terra esvara entre os meus dedos, caendo de volta ao chan en compaña dunha morriñosa bágoa.