Loa ao Entroido —visto con ollos de neno— Omnivoraz

Loa ao Entroido —visto con ollos de neno—

Unha vivencia de Alarico de Roque, gandeiro.

Se pecho os ollos, aínda percibo aquel recendo a touciño derretido na pedra quente na que o meu avó, experto canteiro, facía filloas duns sesenta centímetros de diámetro. Picado polo coiro cun garfo e bañado no aceite da cunca na que repousaba, aquel anaco de porco preparaba a pedra para recibir o amoado, que eu escoitaba estalar nela pola calor feita a base de toros de bidueiro e leña de carballo.

Hipnotizado, miraba aquel xeito de traballar froito da experiencia e da paciencia que che dan os —moitos— anos e, entre filloa e filloa, desfrutaba dos contos do meu avó sobre a Guerra Civil, de cando traballou de canteiro antes de xubilarse, ou do dura que foi a súa vida e como saíu adiante. Mesmo tentaba ensinarme esa linguaxe medio esquecida do latín dos canteiros. Un home duro como as pedras coas que traballou sempre e, non obstante, cunha calor humana máis alá do imaxinable. Así, pasaba horas enteiras coas súas historias mentres agardaba, coa boca feita auga, a que me dera unha daquelas filloas aínda quentes.

Loa al Entroido —visto con ojos de niño— — Omnivoraz

Cando se achegaba o mediodía, axexaba desde a eira pola fiestra da cociña. Alí estaba a miña nai. Sempre sospeitei que tiña seis brazos, porque non era normal atender tantas cousas á vez.

Cando se achegaba o mediodía, axexaba desde a eira pola fiestra da cociña. Alí estaba a miña nai, coa pota do cocido ao lume mentres preparaba outra mestura para as orellas da sobremesa, que as da anterior xa se estaban fritindo na tixola. Sempre sospeitei que tiña seis brazos, porque non era normal atender tantas cousas á vez. Entón entraba caladiño, e outro estalido de sons e aromas impactaba os meus sentidos: escoitaba a fritura das orellas e o cocer dos grelos dentro daquela enorme pota, da que procedía un agradable olor a verdura mesturada coas penúltimas pezas do saleiro. Para culminar, no último recadro da mesa de mármore que rodeaba a cociña de leña, a mestura coa que encher o bandullo de porco para preparar o meu doce favorito: leite, fariña, azucre, ovos cocidos, febras de lacón, anacos de chourizo, figos, uvas pasas e algún anaquiño de miolo do pan de molete. Recheo e cosido, o bandullo botábase a cocer, intre no que a miña nai me dicía aquela frase coa que me gañaba para todo o día: «Se te portas ben, coa masa que sobrou fágoche filloas gordas». Así quedaba eu feito un santo, polo menos ata que tiña na miña man as cobizadas filloas.

Á hora de xantar, o meu pai deixaba as vacas no prado, as miñas irmás chegaban á casa e sentabámonos todos a comer, falando e «rifando» nunha inocua guerra entre irmáns polos ósos da soá, a ver quen collía o último. Na sobremesa, despois das orellas e as filloas da pedra, chegaba o meu momento preferido: o bandullo cocido e as filloas gordas. Desde logo, se existise un paraíso terreal, aquel era o meu.

Loa al Entroido —visto con ojos de niño— — Omnivoraz

Á tardiña, os entroidos viñan facendo a ruta pola aldea. Disfrazados e coa cabeza cuberta, entraban ata a cociña, onde, despois de que a miña nai lles dese algunhas das filloas que facía o meu avó, o meu pai lles daba unhas moedas. Non sen que antes beberan un grolo de viño, momento no que algúns deles eran descubertos ao levantar a máscara. Tras obter a nosa promesa de non llelo contar aos veciños, continuaban o seu camiño.

Así vía eu o Entroido na miña máis temperá nenez. Aquela festa que, lonxe de desaparecer, se foi transformando cos anos e coa perspectiva das distintas idades. Tempos tan felices e remotos nos que, malia todo, non podo deixar de pensar con moita morriña, pois parte dos personaxes daquela infancia non estarán no Entroido deste ano. Pero agora somos nós os que temos que crear para outros cativos os que serán os seus bos recordos desta celebración, porque a vida, como calquera espectáculo, debe continuar.

Etiquetas:
, , ,