Un futuro incerto (II): a escura verdade
Un relato de Alarico de Roque, gandeiro.
Gala mantense allea ao mundo exterior mentres imparte a súa clase de historia. Sempre lle gustou a ensinanza, e dáselle moi ben, polo que pon gran paixón no seu traballo. Alí de pé, delgada, pero de constitución forte, mira de fronte os seus alumnos cuns ollos verdes que parecen acenderse ao inicio de cada hora de docencia:
«É moi importante que teñades claro e saibades diferenciar as distintas etapas históricas: a Idade Antiga, que comeza coa primeira escritura e remata coa caída do Imperio romano; a Idade Media, que empeza coas invasións bárbaras e conclúe coa caída de Constantinopla; a Idade Moderna, que se inicia co descubrimento de América e finaliza coa separación das primeiras colonias americanas; a Idade Escura e a actual era da luz. Hoxe centrarémonos na Idade Escura, que comeza coa fatídica Revolución francesa. Repasemos este período con máis detemento: Francia era un país que abarcaba, máis ou menos, a actual provincia europea da Prepirenaica. No ano 1789 estalou aquela revolta do populacho, e xa sabedes o que implica unha revolución, non?».
Escóitanse risas de evidencia moral entre os alumnos, e Gala continúa: «Exacto. Descontrol, morte, caos, e a perda total da boa vida, como a establecida na nosa era. Iso foi o que o pobo quixo para si mesmo, de aí que os nosos sabios dirixentes abolisen o que aqueles franceses chamaron “democracia”, e que só trae consigo a desorde social. Pero a xente adoraba aquela forma de goberno case como a un deus, e a mecha acendida por esa revolución estendeuse por todo o planeta progresivamente. Esta etapa recibiu o nome de Idade Escura, precisamente porque foron poucos os momentos de luz, como os que intentou instaurar o xeneral francés Napoleón a través das súas conquistas.
Bonaparte implantou un modelo único de Estado alí onde triunfaba mediante a unificación de normas, ideas e modos de produción, e eliminou aquilo que, máis tarde, os de principios do século xxi chamarían “identidade dun grupo social”, cando ao que realmente se referían era ao desarranxo da sociedade humana. No entanto, viu o seu soño truncado pola rebelión dos nosos antepasados españois da Transpirenaica, coñecida daquela como Península Ibérica. Aínda non sabemos por que o fixeron, pero foi un desatino, sen dúbida, xa que durante as guerras con Napoleón se creou a Constitución española, un dos grandes erros que, dous séculos máis tarde, emendaron os que foron os nosos salvadores».
O entusiasmo co que Gala exerce a súa profesión capta a atención dos estudantes de xeito hipnótico: «Pensemos por un momento nesas constitucións que proliferaban durante a Idade Escura: recoñecían por escrito unha serie de dereitos proporcionados a un vulgo que non podía nin debía acceder a eles, pois non eran máis que ideas que só xeraban maiores problemas sociais. A xente corrente, coma nós, críaos; primeiro grande erro. Ademais, falaban de liberdades; segundo erro».
Os alumnos cruzan miradas incómodas, e a profesora continúa: «Esas liberdades conduciron o mundo a un maior caos e a humanidade sufriu un gran retroceso. A liberdade é, por definición, a facultade que ten unha persoa para decidir o que quere ou non quere facer, e cando. Hoxe en día comprendemos que se o mundo funcionase así non teriamos nin comida, como ocorreu nalgún tempo desa época. Por sorte, co paso dos séculos aquela adoración á democracia foi caendo en desuso e o pobo foi deixando de exercer o seu recoñecido dereito a votar para elixir os seus representantes. Así foi como os auténticos poderes, as corporacións multinacionais, puideron tomar o control que sería a nosa salvación».
É tal a énfase que pon nas súas explicacións que, transcorridos trinta minutos, necesita atar o seu pelo negro acibeche nunha coleta para sentir algo de fresco na caluga: «Nalgúns momentos houbo máis refachos de civismo. Por exemplo, en 1929 os protomercados empezaron a tomar o mando daquela loucura que foran os anos 20, algo que, tras moitos intentos, culminaría en 2008. A finais da primeira década do século xxi, os bos empresarios que xestionaban o mercado mundial decidiron tomar as rendas para acabar coa anarquía. Pouco a pouco, conseguiron que a humanidade fose entrando en razón e que a poboación se decatase de que estiveran vivindo por enriba das súas posibilidades.
A situación chegou a un punto clave a finais de 2019. O mundo volvía ser un tanto libertino, cando se iniciou unha brutal pandemia, causada por un coronavirus daquela descoñecido que se propagaba rapidamente, afectando o sistema respiratorio. A principios de 2020 morría moita xente de todas as nacionalidades, e xa eran varios os países que declararan o estado de alarma ante a crise sanitaria provocada pola chamada COVID-19. Ningún daqueles gobernos democráticos era capaz de frear os contaxios, e algunhas estimacións cifraron os falecidos en máis de douscentos millóns. A depresión que veu despois destruíu gran parte do tecido económico mundial, pero xa en 2022 reinstaurouse a cordura: os nosos salvadores impuxeron un estado de alarma permanente e, para conseguir que se respectase, expandiron polo mundo o sinal do 5G».
Nesta ocasión, as risas do alumnado interrómpena: «Xa, xa… Sei ben que agora nos parece una parvada coa nosa 15G, pero naquel tempo supuxo un grande avance para controlar, a través desta tecnoloxía, unha poboación que debía estar confinada nas súas casas, en vez de realizar tantas manifestacións e expresións públicas multitudinarias».
«Que é iso das manifestacións?», pregunta un dos estudantes. «Non é máis que outro dos desarranxos da sociedade na Idade Escura. Cando o pobo non era capaz de acatar unha norma ou decisión dos seus dirixentes, saían todos xuntos á rúa para protestar contra eles, cargados con carteis e bandeiras».
As caras de asombro e medo son unánimes, e Gala trata de tranquilizalos: «Non vos despistedes coas animaladas que facían os nosos antepasados. Os que estaban decididos a salvarnos de todo aquilo convenceron os gobernos, mediante medidas económicas, para que abandonasen as súas políticas públicas e permitisen que as multinacionais exercesen o control da sanidade, a alimentación e a ensinanza.
Crearon o que hoxe é o piar fundamental que rexe a nosa sociedade: as Listas de Mérito ao Civismo —LISMACIS—, que, como xa sabedes, é a puntuación que obtemos baseándose no noso comportamento social, gasto en medicamento e consumo de proteínas. E, o máis relevante de todo, para modernizar un campo demasiado atrasado, impulsaron normas que propiciaron cambios radicais, tales como a eliminación das contaminantes granxas familiares e a creación das novas factorías de pseudoproteínas animais e vexetais, máis respectuosas co medio ambiente. Deste xeito, lograron facer desaparecer a fame de todo o hemisferio superior, no que nós vivimos.
Paralelamente, promoveron as novas plantacións e a reforestación con árbores de rápido crecemento. Isto favoreceu enormemente as nosas industrias produtoras de celulosa, sen as cales non teriamos a metade das comodidades das que dispoñemos actualmente, ademais de que o planeta estaría saturado de CO2, pois aquelas pequenas granxas nunca se preocuparan pola contaminación».
Gala mira o implante horario do seu antebrazo e decátase de que a clase está a tocar a súa fin, polo que debe ir apresurándose a pechar o tema por hoxe: «Malia todo iso, na década de 2030 producíronse revoltas no campo, aquelas manifestacións das que vos falei antes, encabezadas por uns aloucados agricultores e gandeiros. Afortunadamente, daquela as nosas protectoras multinacionais xa se asociaran en «O Ollo», a organización que mira por todos nós, e foron capaces de alimentar a poboación grazas ás súas colonias no hemisferio inferior.
Coas medidas adoptadas lograron, por fin, acabar coa monstruosa democracia e, posto que aquelas rebelións de campesiños por todo o mundo provocaran unha tremenda escaseza de alimentos, os gobernos cederon a súa seguridade a «O Ollo», que, paulatinamente, foi restablecendo a orde social e alimentando a poboación a través dos seus propios medios de produción. Tras ese proceso, os gobernos diluíronse, dando paso á xestión de «O Ollo», formada por eses grandes empresarios que velan pola nosa seguridade con gran tesón.
Isto é todo por hoxe, rapaces. Para a próxima clase quero que estudedes o período histórico que abrangue desde 1936 a 1943, e como o visionario Adolf Hitler tentou impoñer por vía militar, a única posible daquela, unha orde mundial de cordura e luz semellante á que desfrutamos actualmente».
Ao rematar a súa xornada laboral, Gala sae da academia Monbaysant como calquera outro día, sen saber que para nada sería un rutineiro. De camiño ao transporte que a levará á casa, recibe unha mensaxe no seu dip —diminutivo de dipegraz ou dispositivo persoal de grafeno— que provén do fogar para anciáns no que reside a súa avoa Florence. Non dubida en cambiar os seus plans, tras dar aviso ás autoridades, aínda que esa tarde cambiará tamén a súa vida, para sempre.
Recolle a súa escasa ración de proteína animal, un CAP200G —douscentos gramos de carne procesada—, cun vaso de derivado lácteo, e devóraa nun santiamén. Aínda ten fame, pero non pode permitirse pagar outra, xa que, se gasta máis créditos, a súa avoa será expulsada do fogar para anciáns. Sobe ao transporte cívico que pasa por diante da residencia e alí baixa.
Ao entrar no centro, recíbena as dúas enfermeiras de sempre. Como se xamais tivesen contacto con ela, dinlle sen rodeos: «A súa avoa morre. Debe vostede cubrir todos os impresos para o seu final». Contendo as bágoas, pois sabe que expresar os seus sentimentos en público lle pode custar polo menos dez créditos, Gala comeza cos trámites no seu dip. Cando remata, pregúntalles: «¿Podo vela agora?». Co permiso concedido, diríxese á estancia común onde dormen todos os residentes e alí a encontra, tombada nunha cama.
«Ola, avoa. Como estás?». A muller, de pelo cano e marcadas engurras, abre os seus xa diminutos ollos e esboza un sorriso ao ver a súa neta: «Miña querida Gala… Morro… Agora debes ser valente, o teu momento chegou». Confundida, respóndelle: «A que te refires? Non entendo…». Florence faille un mínimo xesto coa man: «Apaga o teu dip, cariño, e pono lonxe, onde non poida oírnos». Gala asente e obedece: «De acordo. Listo, dime».
A anciá toma aire, o máis profundamente que o seu débil estado lle permite, e dille: «Escóitame ben e agarda a que remate, pois xa non me quedan forzas. O mundo no que vivimos é una mentira, e a historia que estudaches e que ensinas tamén. Só é unha forma de control que «O Ollo» exerce sobre nós. Vouche dar as coordenadas dun lugar ao que deberás ir; alí atoparás un dip libre co que poderás descargar a información do sucedido realmente desde o comezo do que coñeces como Idade Escura, pero tamén moitas outras cousas coas que poderás decidir o teu futuro. Achégate, pequena».
Gala inclínase sobre a súa avoa, que eleva levemente a cabeza para murmurarlle ao oído e, ao intre, volve deixarse caer sobre a almofada: «Con esa información poderás elixir entre seguir aquí subxugada ou ser libre». Como por instinto, a xove profesora mira ao seu arredor rapidamente e respóndelle inquieta: «¡Avoa, non digas esa palabra ou excluirannos ás dúas das LISMACIS!», consciente de que empregar certas palabras, como «liberdade» ou calquera das súas variantes, fóra do ámbito académico carrea o castigo da exclusión desas listas e, en consecuencia, a expulsión do hemisferio superior.
«Faino, cariño… Ten o valor que eu nunca tiven». Gala abraza a súa avoa, pero cando tenta falarlle de novo xa se fora. A persoa que a criou acababa de morrer, e a dor que sente desgárraa. Aínda que está a piques de romper a chorar, decátase de que, se o fai, os seus créditos minguarán, o que lle impedirá pagar o final da súa avoa.
Non pasou máis dunha hora desde que Florence faleceu e xa está empaquetada no seu nicho de aluguer. Tras depositar unha rosa branca e bicar a porta do lugar onde os seus restos repousarán para sempre, Gala afástase camiñando lentamente, pensativa e algo turbada. Ela nunca lle mentira, e nunca o faría. Entón, por que lle dixera esas cousas?: «Hai algo raro en todo isto».
Nese momento, un camión gris detense á súa altura. Son dous axentes das autoridades que, nada máis baixar do vehículo, lle preguntan por que a súa avoa lle falara cunha das palabras prohibidas. Queda estupefacta. Aínda non alcanza a comprender como podían sabelo cando un dos gardiáns lle explica que escoitaran a conversa a través do seu dispositivo persoal de grafeno. Reaccionando áxil e intelixentemente, ela contéstalle que só eran os desvaríos dunha anciá xusto no intre antes da súa morte.
O outro garda saca o seu dipegraz do peto para comprobar tanto a hora na que Florence dixera a palabra ilícita como a do seu falecemento. Ao finalizar, xírase cara ao seu compañeiro e asente coa cabeza. O que permanecera ao seu carón míraa fixamente a través do seu monp —monóculo pulsómetro— para tratar de detectar algunha alteración nela, pero Gala logra manter a calma. Ao cabo dun minuto, que a ela se lle fai eterno, os axentes comunícanlle que todo está en orde e que pode continuar: «Pero non se separe do seu dip». Soben ao coche e vanse de inmediato.
Esa noite Gala non pode durmir, por máis que o intenta. A pequena estancia de oito por oito metros na que vive —comodamente para o uso actual— non lle deixa pensar. Entón lembra as coordenadas que lle deu a súa avoa. Sen máis cavilación, deixa o seu dip enriba da cama, para evitar o control de «O Ollo», e bota a andar cidade arriba, procurando esquivar as cámaras que vixían as rúas.
Ao chegar ao lugar indicado, non pode crer o que ve. Encóntrase ante un edificio abandonado e clausurado desde hai moitos anos. Diante da entrada, dous leóns de pedra mírana con ollos atemporais. Segundo di a historia, alí situouse o Parlamento daquel territorio da Península Ibérica chamado España.
As coordenadas sitúana xusto nun dos leóns. Non hai nada máis que chame a súa atención. Ao acariciar a fría pedra dunha das súas patas, Gala nota como unha das uñas se move, pero nada acontece. Despois de todo, quizais fose certo que Florence delirara nos seus últimos minutos de vida.
Xa se dispón a regresar ao seu minúsculo fogar cando ve alguén na penumbra creada por unha das enormes columnas da entrada. Aínda que se asusta, non bota a correr, pois sabe que, en calquera caso, non é unha boa idea: «Síntoo. Sei que non debín saír, pero non conseguía durmir». Unha voz masculina pregúntalle: «Moviches a uña?». Ela asente en silencio. «Como se chamaba a túa perda?». «Florence», respóndelle. «Ben. Laméntoo moito, Gala. Acompáñame». Con tremor nas pernas e sen entender absolutamente nada, ségueo ata o interior do monumental edificio.
Unha vez dentro, o home misterioso acende unha luz tenue que lle permite a Gala ver o seu rostro: «Son Xesús, e coñecía ben a túa avoa. Axudounos moito en momentos moi duros». Ela pregúntalle sorprendida: «A quen?, como?», pero non obtén a resposta que esperaba: «Hoxe só levarás isto, veralo, e mañá decidirás». Estendendo o brazo, pon ao seu alcance un dipegraz e engade: «Se queres ser libre, eu axudareiche». Gala cólleo e vaise. Cun temor como nunca antes sentira, apura o paso para regresar á súa vivenda.
A dúbida consómea, así que, tan pronto pecha a porta, acende aquel dispositivo clandestino. Na pantalla aparece unha icona: «A verdade». Preme sobre el e comeza a ler. Tras pasar a noite en vela, Gala non sae do seu asombro. O que ela sabía, practicamente todo o que ensina nas súas clases de historia sobre a denominada Idade Escura, é mentira. Non tarda en sacar as súas propias conclusións: a realidade do cambio daquel período á era da luz non fora unha salvación por parte da oligarquía dominante, senón o seu afianzamento.
Tamén pon en dúbida a información que tiña ata ese momento sobre a famosa pandemia da COVID-19, como que non foi tan dura como lles contaran, ou mesmo se tería sido liberada por esas mesmas multinacionais para poder facerse co control total da poboación. Con este obxectivo, os políticos, resultado daquela democracia, eran usados por esas grandes corporacións para que creasen leis proclives ás súas necesidades.
Con estes novos datos, a profesora decátase, ademais, de que as fames negras foran deliberadamente provocadas polas multinacionais para eliminar a última das liberdades daquela sociedade, que era elixir o seu xeito de alimentarse: «Claro, así conseguiron que ningún agricultor nin ningún gandeiro puidese aguantar o ritmo de caída dos prezos, ata o punto de que estas malditas corporacións chegaron a comprar as cooperativas de produtores para incluílas nas súas macroempresas. Deste xeito, lograron dominar a totalidade da alimentación da sociedade e fulminar os pequenos agricultores e gandeiros a base de decretazos. Mentres a forza da democracia residía nas cidades, onde ninguén se preocupaba por saber o que pasaba no campo, neste tampouco viron a tormenta que se lles viña enriba ata que foi tarde, e non lle souberon transmitir á poboación urbana que a necesidade de conservar os seus modos de produción repercutiría directamente na súa alimentación. Unha mágoa…».
Inconscientemente, Gala pensaba en voz alta, tentando asimilar o que acababa de descubrir: «É lóxico. Como podo dominar a poboación absolutamente? Coartando a súa liberdade. E que liberdade hai maior que a de decidir sobre a miña alimentación? Ese foi o motivo polo que as multinacionais deron o paso, porque a xente empezaba a ser consciente da existencia dunha democracia da alimentación. Por iso as crises, as pandemias e as normas… Aquilo íaselles das mans».
Envolta en semellante furacán de coñecemento e emocións, que van desde o desconcerto á rabia, Gala non se decata de que, horas antes, deixara o seu dip «oficial» enriba da cama. Un despiste que terá consecuencias inimaxinables para ela, pois todo o que está pensando e dicindo neste momento vai en contra daqueles que dominan o mundo grazas a ter a poboación adormecida mediante as súas artimañas de comunicación e imposición.
Continuará…
LE TAMÉN:
Un futuro incerto (III): a cacharela purificadora
