Nalgún lugar da Ruta da Seda, uns mercadores interromperon a súa viaxe para facer noite nunha pousada. Cando se dispoñían a amarrar os seus camelos, decatáronse de que non había pau ao que poder atar un deles.
Se pecho os ollos, aínda percibo aquel recendo a touciño derretido na pedra quente na que o meu avó, experto canteiro, facía filloas duns sesenta centímetros de diámetro. Picado polo coiro cun garfo e bañado no aceite da cunca na que repousaba, aquel anaco de porco preparaba a pedra para recibir o amoado, que eu escoitaba estalar nela pola calor feita a base de toros de bidueiro e leña de carballo.
Érgome da cama co espertar de quen dorme o que quere, asómome á fiestra, e vexo esa reconfortante néboa que o cobre case todo. Preciosa e fría mañá no alto deste solitario monte, o Pico da Ortiga. Contan os anciáns que, tempo atrás, nesta zona se estendía unha gran reserva natural de flora e fauna coñecida como Parque do Invernadeiro. Hoxe, mires a onde mires, só se ven eucaliptos. Coa idea de plasmar por escrito a historia de como se chegou a esta situación, para que se saiba a verdade, collo un anaco de xabaril que sobrou onte e séntome fronte á miña pantalla de grafeno.
Neste artigo retrocedemos á orixe desta popular festa que afunde as súas raíces no máis profundo e brumoso da historia.
Trinta anos de caída ou estancamento dos prezos no sector agrogandeiro desembocaron en protestas masivas por toda España. Tiveron que xuntarse as enormes perdas económicas en toda a actividade do campo para que se faga visible un problema que os afogaba día a día, mes a mes e ano a ano. Luis Parrulo, antropólogo da Universidade de Uppsala, ironiza sobre os artífices ocultos desta situación: xente que vive do campo, pero sen dobrar o lombo. Demasiado listos como para traballar e demasiado pobres como para ver en que acabarán as súas accións.
Actualmente todos coñecemos as vacinas e para que serven, e case todos sabemos como funcionan. Podemos facernos unha idea do que teñen suposto para a humanidade, pero ¿como se logrou este importante fito histórico? Neste artigo recordamos e reflexionamos sobre a súa orixe.
Durante os últimos días puidemos ler en moitos titulares que «a Xunta retrocede e reabre o paridoiro de Verín —Ourense—». Analicemos estas palabras e miremos o transcurso dos acontecementos con ollo clínico, nunca mellor dito.
A primeira vez que a sentín cerca, todo o pelo do meu corpo se erizou como pugas de porco espiño. Os meus sentidos agudizáronse e comecei a ouvir, máis e mellor, o vento do nordeste. Unha suave brisa que me murmuraba o son da maleza que ela pisaba, e que traía consigo un leve e irrecoñecible olor que impregnaba as miñas fosas nasais. Percorrín a estaca de madeira coas miñas maos e sentín cada fenda como se fose o Gran Canón do Colorado. MEDO. O descoñecido puxérame en alerta, espertando o meu máis profundo instinto animal.
O día 31 de decembro, ás doce en punto da noite, comezaremos un dos costumes máis arraigados na nosa sociedade: comer unha uva por cada badalada da última hora do ano —ou o primeiro minuto dun novo—. Neste artigo contámosvos de onde provén esta tradición e como chegou a nós.
Corría o 24 de decembro de 2019. Xosé, sempre voluntarioso, axudaba a Mari a baixar do coche ao chegar á casa dos pais dela. Xosé, de Terroso, e Mari, de Soutochao —aldeas do municipio de Vilardevós, Ourense—, coñecíanse desde nenos. Dez anos atrás, durante unha escapada á fervenza da Cidadella nunha calorosa tarde de agosto, a súa amizade tornouse atracción e, pouco despois, acabaron no altar. Eses recordos de Xosé quedaban esvaecidos ante a inminente chegada do seu primeiro fillo, xa que Mari estaba próxima a saír de contas.