Unha das primeiras referencias á gripe de 1918 en medios lucenses data do 24 de maio dese mesmo ano; aínda que, en teoría, xa houbera unha primeira vaga ao inicio da primavera en distintos puntos da xeografía peninsular, incluída Galicia.
A reunión prolongárase máis do previsto. Era a última antes das eleccións e o presidente da Xunta estivera presente para reforzar a súa campaña electoral, pero algúns dos representantes do sector primario non eran fáciles de dobregar, sobre todo os que eran agricultores ou gandeiros de verdade. Eles non entendían o seu proxecto para o rural, que necios!…
Hai catro anos que Alberto Núñez Feijoo gañou por maioría as eleccións ao Goberno autonómico galego. Malia que este sería o seu terceiro mandato consecutivo á fronte da Xunta de Galicia, institución que define un concello rural como «aquel que non conta con ningunha zona densamente poboada a nivel de parroquia, segundo a clasificación publicada polo Instituto Galego de Estatística» —IGE, 2016—, e que exclúe desta consideración tan só 13 dos 313 municipios que compoñen a comunidade, non foi ata aquel momento cando o reelixido presidente anunciou aos catro ventos que o período que agora remata sería a «lexislatura do rural».
Supoñamos que cometo un asasinato, coa premeditación e a paciencia requiridas para organizalo á perfección e que a policía non me pille coas mans na masa. Sigamos confabulando e imaxinemos que, unha vez levado a cabo, todo resultou segundo o previsto. Agora chega o momento máis complicado, o que me permitiría saír indemne dun delito de homicidio —máis que— voluntario: como esconder o cadáver e que ninguén o vexa.
Fortes son as raíces que nos atan a esta noite, polo menos no rural. Esta noite que se converteu en botellóns de xente apiñada que non pensa nin por un momento a que se debe esa cacharela xusto nese intre. Na aldea todo é moito máis doado e, despois de días de traballo extenuante de colleita e sementeira, de suor e dor nas costas, esta noite xúntanos a todos e a todas arredor dun lume purificador, ante o que somos iguais pero singulares.
O solsticio de verán era o momento máis transcendental do calendario para moitas das culturas antigas e, sen dúbida, é a noite máis máxica do ano para a nosa. A actual celebración do San Xoán non deixa de ser un conxunto de lendas e ritos dos nosos devanceiros —en gran parte esquecidos—, pero cales son as súas verdadeiras raíces? Neste artigo contámosvos de onde provén este festexo e por que sobreviviu ata hoxe.
Son as 7.00 horas. Soa o espertador e, aínda que me sinto como se tivese durmido tan só un par de horas, o certo é que foron seis as que o meu corpo descansou. Pero non son suficientes na época do ano na que colleitamos case todo e sementamos a metade: a primavera.
Son as nove da mañá dun día calquera de confinamento. Sentada no sofá mentres tomo un segundo café, miro á fiestra e reflexiono sobre toda esta situación. A enredadeira que teño no estante cae desde o seu testo ata o bordo do estor, recollido a media altura, dobrando a punta do talo na procura da luz exterior: «Vaia, ti tamén queres saír». Decátome de que estou falando cunha planta, algo que a miña nai me recomendara repetidamente, pero que eu xamais fixera ata agora. Quizais a corentena me está afectando máis do que cría, ou quizais, simplemente, estou perfilando unha perspectiva más ampla da vida.
Nun momento no que o mundo parece ter toleado con mil e unha medidas de actuación —reais e fakes— fronte ao xa «personaxe do ano», o coronavirus SARS-CoV-2, e no que, mentres uns se pasan de freada en precaución, outros o toman á lixeira e lle restan demasiada importancia, gustaríame realizar unha particular achega neste tema.
Como vos contamos nun artigo anterior, o inglés Edward Jenner descubriu a maneira de inmunizar o ser humano contra a varíola, converténdose no creador da primeira vacina da historia, e do protocolo polo cal se desenvolverían posteriormente outras moitas.