Canis Lupus

Unha vivencia de Alarico de Roque, gandeiro.

A primeira vez que a sentín cerca, todo o pelo do meu corpo se erizou como pugas de porco espiño. Os meus sentidos agudizáronse e comecei a ouvir, máis e mellor, o vento do nordeste. Unha suave brisa que me murmuraba o son da maleza que ela pisaba, e que traía consigo un leve e irrecoñecible olor que impregnaba as miñas fosas nasais. Percorrín a estaca de madeira coas miñas maos e sentín cada fenda como se fose o Gran Canón do Colorado. MEDO. O descoñecido puxérame en alerta, espertando o meu máis profundo instinto animal.

Entón vina. As nosas miradas cruzáronse e xa non puiden volver pestanexar por moito tempo. Nos seus ollos, salvaxes, profundos e intelixentes, vin refletido o meu propio medo, pois era mutuo, igual que o respecto. Así nos encontramos e así naceu aquela estraña, pero marabillosa, relación con Aurora.

E preguntarédesvos: quen é Aurora? Mellor cóntovos a historia desde o comezo.

Eu son gandeiro e, aínda que todas as miñas vacas teñen nome, Aurora non é unha delas. Daquela criaba as miñas tenreiras e xovencas nun prado cerrado con fío electrificado. Un bo cerramento de dous metros de altura, con cinco fíos separados entre si corenta centímetros. Un día, mentres o reparaba pola parte interior, unha loba saíu de entre a maleza. Como gandeiro, o meu temor ao lobo é dobre: pola miña propia integridade física e, por suposto, pola dos animais que coido todos os días. Así entendín o estado de alerta que percorreu o meu corpo nun instante.

Decidín tomar a licenza poética de chamarlle á «miña veciña» Aurora, simplemente polas horas ás que se asomaba a saudarme.

Continuei visitando as tenreiras tres veces ao día, como de costume: pola mañá, ao mediodía e ao anoitecer. Era nesta última visita cando a loba se deixaba ver, ao principio timidamente, cando eu xa me dispoñía a marchar. Co paso do tempo foi perdendo o receio, e aparecía nada máis verme chegar. Sentábase, na distancia, e observaba con sixilo os meus movementos.

Cando me achegaba a acariciar as xovencas, case podía intuír o estupor da loba, ata que un día reparei en que os animais apenas mostraban nervosismo coa presenza da besta, e deducín que ela nunca as tivera amolado. Un importante detalle que ata ese momento me pasara desapercebido.

Raro era o día que faltase á súa cita comigo, sempre mantendo esa liña imaxinaria de respecto mutuo. Xa tiñamos unha rotina. Ela mirábame atentamente mentres eu facía as miñas tarefas e, ao rematar, cando me dirixía á saída do prado, ela poñía rumo monte arriba, co pausado e peculiar xeito de camiñar do lobo ibérico. Eu ceaba en prato e ela ía de caza. Así, vendo todo o que estaba ocorrendo, decidín tomar a licenza poética de chamarlle á «miña veciña» Aurora, simplemente polas horas ás que se asomaba a saudarme.

Despois dalgúns meses, Aurora deixou de aparecer durante semanas. Con todo, eu sentía que non andaba lonxe. Ata que un bo día volveu, pero xa non viña soa. Acompañábana dous rebuldeiros lobetos que, a tropezóns, a seguían de preto. Compoñían unha estampa preciosa, e estiven observándoos ata o solpor. Aurora xa tiña apelido, era unha loba alfa.

Por norma xeral, somos os gandeiros, os agricultores e o resto de habitantes do rural os que coidamos o noso medio.

A pequena familia continuou visitándome asiduamente durante unha tempada e, de súpeto, desapareceron. Tampouco notaba xa que estivesen cerca. Algo non ía ben. Aos poucos días encontrei a Aurora abatida a tiros nunha cuneta. Busquei os seus cachorros, pero non os atopei. Semanas máis tarde escoitei dous cazadores furtivos charlando na tasca da aldea sobre o doado que fora matar a loba, e o que sufrirían os seus cachorros morrendo de fame. Non o puiden evitar, a miña furia caeu sobre eles. A discusión foi tan acalorada que cheguei a un punto no que optei por deixar de intentar explicarlles o que me sucedera e que Aurora non era un problema. Digamos que, despois disto, eses individuos non volverán apertar un gatillo.

A miúdo chegan ao mundo urbano historias do rural moi tendenciosas. Aquí, como en calquera sitio, hai xente de todo tipo, pero quero deixar claro que, por norma xeral, somos os gandeiros, os agricultores e o resto de habitantes do rural os que coidamos o noso medio. Cada vez somos menos e con menos recursos, o que fará que historias reais, como a que me ocorreu a min con Aurora, se perdan «como bágoas na choiva». Nós coidamos o rural, pero protexelo é unha misión de todos.