Xosefina pechou a portela de madeira cunha corda de esparto amarrada á última estaca do cercado e emprendeu o camiño de volta para atoparse coa súa nai, que a agardaba cun almorzo a base de torresmos, queixo, algo de chourizo e café con galletas.
Procedente da costa, cargada de salitre e iodo, ascendía a brisa polo val bañado pola primeira luz do día. Os raios de sol facían que o orballo, adormentado aínda nas follas dos verdes prados, se evaporase e abrazase o vento costeiro, asolagándoo todo cunha sublime fragrancia estival.
Achegábame a Fonso e a súa aparencia, aceptable na distancia, murchaba paso a paso, a medida que a proximidade me permitía apreciar o implacable paso do tempo no seu rostro. Grosos e profundos sucos raiaban a súa cara. O seu cabelo, negro acibeche dous metros antes, era máis ben unha grotesca masa de febras e tinguidura barata, aplicada en grandes cantidades e sen aclarar, que lle cubría tamén a pel das tempas e parte da fronte. Alcanceino e dispúxenme a estreitar a man que me estendía, escurecida polo barro, os excrementos de vaca resecados e as longuísimas uñas de loito pechado. Sorría cun branquísimo sorriso apontoado por unha funda dental.