Benedicta Sánchez: «Prefiro dialogar, pero adoro que me provoquen»
Unha reportaxe con Benedicta Sánchez, protagonista da película O que arde.
Benedicta Sánchez, a actriz protagonista de O que arde —Oliver Laxe, 2019—, causou sensación á súa chegada a Navia de Suarna —Lugo— para a preestrea do filme. Esta muller de oitenta e cinco anos, que non tivo reparo en bailar unha muiñeira no Festival Internacional de Cinema de Cannes, non necesitou máis que pisar a praza da vila lucense para verse rodeada de xente ansiosa por coñecela e, por suposto, por capturar ese momento en fotografías que xa quedarán para o recordo dunha xornada moi especial para a comarca dos Ancares. Voluntariosa e afable, falou con Omnivoraz da súa vida, os seus principios e a súa paixón pola natureza, un perfil que agora compartimos con vós agardando que o desfrutedes.
Natural do Corgo —Lugo—, afirma que O que arde lle serviu para «coñecer máis a Galiza», a terra dos seus devanceiros e da que nunca renegou por lonxe que estivese: «Cando me dicían que eu non era galega… Que non son galega? Os meus pais, os meus avós, todos galegos!».
«Non me importa pasar fame, nin frío, nin vivir con dificultade, con traballo».
Emigrada ao Brasil, conserva unha afectuosa lembranza das xentes que alá a trataron como «máis que da familia», algo que lamenta non ter atopado na propia terra en certos momentos da súa vida: «Non me importa pasar fame, nin frío, nin vivir con dificultade, con traballo. O que me traumatizou foi que de pequena me chamasen “Perico” e miles de cousas máis porque eu quería andar en bicicleta, subir a unha árbore a coller cereixas, ou aprender a nadar. Grazas a que meu pai tiña unha pequena biblioteca, pero con libros moi bos, fun reforzando a miña rebeldía. Prefiro dialogar, pero adoro que me provoquen, sóbranme respostas!».
Benedicta cóntanos que viviu en Rio de Janeiro durante quince anos, onde traballou de fotógrafa social, e amósanos algúns dos seus álbums con fotos daqueles tempos: «Saquei a miña filla adiante co meu traballo. Unha amiga miña dicía: “cando se pon a traballar, nin dorme, nin come, nin bebe, nin se ducha…”. Eu entregábame de cheo ata acabar e ter unha reserva. Ao rematar, collía a miña nena e ía ás praias, de cámping, pasar quince días».
Declárase unha apaixonada do contacto coa natureza, algo do que desfrutou tanto na emigración como en Galiza: «Cando era nova, as outras mozas da miña idade bordaban, e a min gustábame o traballo que facía o meu pai, o monte, o campo, as árbores, as pedras. No Brasil era excursionista de escalada e co club, cun guía, escalei todos os picos de Rio de Janeiro, como o Dedo de Deus ou o Cantagalo. Coa corda, os mosquetóns e a mochila sentíame xenerala! Cando volvín aquí, coa miña nena a piques de cumprir os oito anos, o que quería era estar no monte e, se había xente, evitábaa. Eramos o monte e eu. Así que comprei unha cabra, para poder comer do seu leite, e cheguei a ter cincuenta. Fun moi feliz con elas, e ata os coches paraban para ver a relación que eu tiña coas cabras».
Certo é que sempre lle gustaron os animais, tanto que chegou a sufrir polo feito de ter que alimentarse deles, o que a levou a tomar unha decisión vital: «Tiña uns complexos terribles porque, cando a miña nai collía un galo, unha pita ou un coello para matar, eu choraba, botaba a correr e íame, pero encantábame a carne! Ata que con dezasete anos comprobei que podía vivir sen comela e fíxenme ovolactovexetariana. Agora, a miña filla, os meus netos e eu somos vexetarianos».
Con todo, Benedicta dá toda unha lección de tolerancia —un ben escaso nos tempos que corren—, e respecta a libre elección alimentaria de cada persoa: «Ese é un problema do semellante. Que lle vou facer eu? Penso que podiamos facer un mundo mellor, pero non quero estar en contra de nada porque é o yin e o yang. Que fagan o que queiran, á fin e ao cabo, fanse cousas moito peores, como as guerras. Ademais creo firmemente que, cando non estás convencido de algo, non o executas. Que importa que non comas carne ou leite se realmente non estás convencido?».
LE TAMÉN:
Amador Arias: «O que arde é unha película feita con moito amor, pero tamén con moita dor»
