
Son(s) d’aldea
Un poema de María Míguez.
Crieime no medio do monte
entre arumes de toxos e pinos.
Crieime con auga da fonte,
con leite de vaca e con pan de millo.
Crieime ó carón da lareira
cando ainda o inverno era frío.
Crieime xogando na eira
cos meus veciños e amigos.
Crieime saltando valados
por corredoiras, camiños e prados.
Crieime comendo filloas,
castañas, touciño e amoras.
Crieime cos contos das vellas
da Santa Compaña, dos demos e as meigas.
Crieime con pouco de todo
sen botar nunca en falta de nada.
E eu que sempre digo
que nada sei,
unha cousa si que sei:
Miña nai que ben me criaches!
Miña nai que ben me criei!

MARÍA MÍGUEZ
—A Coruña, 1966—. Licenciada en Filoloxía Hispánica pola Universidade de Santiago de Compostela. Realizou estudos de posgrao na Universidade da Coruña, e actualmente exerce como profesora de Lingua Castelá e Literatura na Comunidade de Galiza, compaxinando a docencia coa escritura e a pintura. Podes atopala en Instagram —¡¡Buenos días con Arte y Poesía!!— e no blog Observaciones del Arte y la Literatura.