Un día de primavera
Unha vivencia de Alarico de Roque, gandeiro.
Son as 7.00 horas. Soa o espertador e, aínda que me sinto como se tivese durmido tan só un par de horas, o certo é que foron seis as que o meu corpo descansou. Pero non son suficientes na época do ano na que colleitamos case todo e sementamos a metade: a primavera.
Co cansazo acumulado durante tantos días de extenuante traballo, arranca unha xornada máis. Comezo axudando nos coidados da persoa dependente que temos na casa: aseo, almorzo e, co tempo xusto, catro afectuosas palabras. Debido á corentena, este ano os nenos non teñen que ir ao cole e aínda dormen, así que o meu solitario e frugal almorzo non se prolonga máis de seis minutos. Inicio as tarefas da granxa: muxo, limpo e desinfecto os espazos comúns, como a leitaría, onde o leiteiro entra diariamente a recoller este marabilloso alimento. Preparo a comida das xovencas e as tenreiras e, case sen decatarme, xa son as 10.30 horas. Levo as vacas ao prado no que pastarán o resto do día e, ao regresar, subo ao tractor, pois toca ensilar a herba.
É certo que a COVID-19 apenas afecta o desenvolvemento do noso traballo diario, pero hoxe é un día singular dunha longa serie de primaverais días igual de singulares. A despregadura de medios necesaria para segar a herba, colocala en fileiras, recollela e amontoala require de moita man de obra, unha necesidade que cubrimos realizando todas estas tarefas en común con outras granxas veciñas —colaborando uns cos outros—, e tamén contratando unha empresa de servizos de maquinaria agrícola. Aínda que sempre foi e segue a ser moito traballo, en anos anteriores era máis levadío, porque nos reuniamos un grupo de amigos que procurabamos enfrontar esta dura tarefa coa maior alegría posible. No entanto, o ensilado de 2020 converteuse nun momento triste, no que manter as distancias físicas é un verdadeiro suplicio psicolóxico. Nestas interminables xornadas, a hora do xantar era un impasse de descanso e risas, no que se estreitaban aínda máis os nosos lazos de amizade. Pero na situación actual, pódenos máis a responsabilidade que as ganas de estar xuntos e esa única válvula de escape da que adoitabamos a desfrutar durante estes duros días queda vetada hasta nova orde. Así, con pena e resignación, cada un volve á súa casa para comer e regresa ás 15.30 horas para continuar cos labores.
Pola tarde o traballo flúe con rapidez ata as 20.00 horas, pero este ano a colleita de herba é boa e aínda nos queda moito por facer, así que toda a familia arrima o ombro. A miña muller encárgase da muxidura sen quitar ollo aos nosos fillos, que a acompañan, encantados de estar na corte. Mentres varren e alimentan con herba seca as xovencas e as tenreiras, o maior, de seis anos, vixía —dentro das súas posibilidades— o seu irmán de tres. Nas leiras, o ensilado continúa sen pausa e, aínda así, dannos as 23.00 horas cando rematamos. Unha ducha reconfortante e para a cama, que mañá o espertador soará de novo ás 7.00 horas para que nos dea tempo a cubrir o noso silo de herba, realizar as tarefas da granxa o antes posible e volver ao tractor para axudar a un dos meus veciños coa sega do seu ensilado.
Así transcorre a primavera nunha granxa de produción de leite, con xornadas de moito traballo, días que se nos fan eternos e, para maior dureza, un coronavirus que nesta época si que nos afecta, mesmo máis psicolóxica que fisicamente. E, mentres tanto, vemos e escoitamos noticias nas que se relatan feitos incribles —por escaseza de sentido común— cometidos por irresponsables que só pensan no seu divertimento e nunha «nova normalidade» á que, mal que nos pese, estamos aínda lonxe de chegar.