Loa á noite meiga (San Xoán)

Unha vivencia de Alarico de Roque, gandeiro.

Fortes son as raíces que nos atan a esta noite, polo menos no rural. Esta noite que se converteu en botellóns de xente apiñada que non pensa nin por un momento a que se debe esa cacharela xusto nese intre. Na aldea todo é moito máis doado e, despois de días de traballo extenuante de colleita e sementeira, de suor e dor nas costas, esta noite xúntanos a todos e a todas arredor dun lume purificador, ante o que somos iguais pero singulares.

Unha festa que no campo non perdeu o seu sentido máis antigo, pois segue a ser unha noite na que nos sentimos agradecidos polo traballo ben feito, por unhas boas colleitas, e por unhas prometedoras sementeiras que xa venceron a terra para saír buscando a calor e a luz do sol de primavera, que esgota os seus días para dar paso aos do verán. Un tempo no que eses cultivos medrarán como os rapaces da aldea, con traballo pero fortes, e no que se respira a igualdade de ser todos quentados polo mesmo lume.

Aínda lembro con morriña aqueles días da nenez nos que polo día recolliamos ramas caídas na carballeira para, máis tarde, baixar ás leiras do río e podar os salgueiros. Leña verde que, sen dúbida, arderá máis lentamente. Entre rama e rama, aqueles aliños do demo voando xa arredor de nós, como se nos estivesen inspeccionando. A baixada ao río, onde quedabamos prendidos mirando as tesoiras flotar na auga e soñabamos espertos con que nós poderiamos facer o mesmo. Pola tarde cada veciño tiña a súa viaxe de leña lista, e amontoabamos todo cun gran tronco no centro do que penduraba un espantallo, que cada ano era bautizado co nome dalgún personaxe público pouco querido.

A calor da cacharela non vén do lume, senón do lugar onde estás, da visión da natureza que te rodea e, indubidablemente, das persoas que te acompañan nese momento.

Despois de axudar a muxir as vacas, entre lusco e fusco, andabamos os oitocentos metros que separaban a cacharela da aldea. No camiño, cos ollos pechados, era capaz de escoitar todos os insectos que pululaban arredor da pista. Despois duns metros, e afastado das luces da aldea, paraba para abrir os ollos e ver con grande alegría centos de lucecús no campo do rego. Despois da festa, cando o lume amainaba, afastábame para ver as estrelas e escoitar ao lonxe unha curuxa que, con envexa, pedía xuntarse con nós naquela noite máxica.

Hoxe en día, cando me arrimo á cacharela, chégame ese recendo a sardiñas que, nada máis saír da grella, xa deixan entrar uns anacos de costela, para que o meu nariz non saiba distinguir os cheiros. Tras unha cea que enche máis pola situación que pola cantidade, asoma aquel rapaz que fun e afástome un pouco da luz que proxecta o lume. Miro con detemento os prados e os montes, onde distingo os lucecús en plena danza de apareamento, para logo levantar a vista ao ceo e descubrir un teito de estrelas como nunca antes se viu. A calor da cacharela non vén do lume, senón do lugar onde estás, da visión da natureza que te rodea e, indubidablemente, das persoas que te acompañan nese momento no que todos os problemas se queiman para dar paso á noite que sempre foi, é e será a máis meiga.