Un enigma no teu peto

Unha opinión de Alarico de Roque, gandeiro.

Neste Samhain, tempo do paranormal, fantasmal e misterioso, propóñovos descifrar o enigma da moeda española de dous euros e, tratando de emular a radiofónica Tertulia de las cuatro C, sacar á luz toda a simboloxía que contén este medio de pago do novo milenio.

Comezando polo centro, podemos ver unha pequena circunferencia sobre a que está impreso o símbolo do euro —€—, o que nos indica claramente cal é o interese final daqueles que ostentan algún poder mundial —os cartos, por suposto—. Ata aquí nada novo. Agora vaiamos xirando arredor dese mundo no sentido das agullas do reloxo partindo desde a data —2002 • 2012—:

O primeiro que encontramos é un edificio co símbolo € disposto sobre a súa fachada. Evidentemente, representa os bancos, aqueles bos gardiáns do noso capital ou, máis ben, os custodios das nosas débedas, a partir das cales poden investir en novas tecnoloxías que nos axudan no noso día a día. Este sería o caso dos muíños eólicos, financiados por eses bancos —ou fondos voitre— e cuxa silueta se debuxa na moeda xusto a continuación.

Segue aos aeroxeradores o emblema da industria, como non! A primeira en recibir a enerxía —tamén a mellor prezo— é a que axuda a manter a eses «investidores» a través da súa oferta de empregos precarios, pero co suficiente beneficio para enganchar a sociedade ao insubstancial dun hobby semanal que sirva de válvula de escape mental. Tres edificios continúan esta cadea da enerxía; os quilowatts que sobran da industria terminan nas casas ou, mellor dito, os que terminan nas casas son os que equilibran os prezos á alza dese quilowatt para poder pagar os merecidos soldos dos consellos de administración das compañías eléctricas.

Unha das claves para lograr cortar este nó gordiano sería decatarnos de como nos meten nos petos estas mensaxes subliminares.

E así chegamos á poboación. Un grupo composto por unha nena, un home, unha muller e un neno —que tamén pode considerarse representativo dunha familia prototípica— levantan os seus brazos vitoreando este sistema baseado no capital e que só xira arredor del. O mesmo sistema que presume da enerxía renovable, mentres que a industria segue botando fume; o mesmo ao que lle chaman economía circular —ou o circular da economía—, cando o que queren dicir realmente é que todo isto só é un círculo cerrado do que non está permitido escapar, porque aqueles que o fagan serán estigmatizados como perigosos antisistema.

Esta particular roda complétase cun barco, aparentemente pesqueiro. Como diría o máis esperto dos catro C do xa mítico faladoiro, nesta embarcación radica o verdadeiro enigma, cuxa solución trato de poñer ao descuberto neste artigo, como nó gordiano. Parece ser que o mar será o único sustento da humanidade; de feito, o agro non tivo espazo neste círculo, salvo que consideremos que este será a localización daqueles xigantes aeroxeradores.

Así, lonxe de vitorear, quizais esas figuras humanas estean esfameadas e eleven os seus brazos suplicando alimento, nunha sociedade na que as casas en propiedade se converten nun luxo dunha minguada clase media que traballa para industrias cada vez máis esixentes laboralmente, pero menos pagadoras, mentres alardea de ter unha enerxía renovable que invade os nosos campos —antes fontes de comida—, e todo iso co único beneficio dos fondos de investimento, que non son máis que os mesmos de sempre con outro nome. Unha das claves para lograr cortar este nó sería decatarnos de como nos meten nos petos estas mensaxes subliminares para que vaiamos asumindo como aceptable algo que, en realidade, non o é. No entanto, calamos, cerramos a man e reforzamos este círculo.

Un exemplo: o último dos inventos do capital é privatizar o vento, usando ferramentas públicas para conseguilo. Eses xeradores eléctricos, antes escasos, agora están acuñados nas moedas de dous euros —as de maior tamaño—, para que a nosa psique se vaia acostumando a eles e os asuma como un elo desta cadea necesario para o futuro, iso si, á custa de calquera cousa ou xente. Deste xeito, encamiñámonos cara a unha enerxía renovable que deixará no rural máis cadáveres que beneficio; un campo deshabitado, baleirado, pero cun vento dominado e dobregado ante o capital, como aquel océano Atlántico azoutado por un Calígula enfadado ao ver as bravas ondas da canle da Mancha.

Ás veces os enigmas non son cousa doutro mundo, senón cuestións cuxa comprensión só depende do punto de vista desde o que se observen.