O coronavirus desde a aldea
Unha opinión de Alarico de Roque, gandeiro.
Un país parado por algo tan pequeno que non se pode ver cun simple microscopio. Dous inimigos invisibles, o virus e o medo, retroaliméntanse. Mentres, os humanos pagamos as consecuencias de ambos os dous. Así vexo a situación actual desde a miña aldea. Pero, como sempre, as imaxes que se ven na televisión ou nas redes son as das cidades. Ninguén se lembra do que acontece no campo —ben, algún si, para fuxir a el por temor ao contaxio—. Eu vouvos contar o que ocorre aquí, aínda que o certo é que, máis alá do estado de alerta, hai pouco que contar. A ausencia de novidades no rural non é unha novidade.
O traballo con animais non pode parar, xa que eles non entenden de decretos nin nada semellante. Ademais, os gandeiros formamos parte da cadea de produción de alimentos deste país. Así que seguimos muxindo as vacas dúas veces ao día, dándolles de comer todo o necesario —e algo máis—, coidando da súa saúde, aleitando os tenreiros, atendendo as xovencas e traballando os campos. Se é necesario, o veterinario ou calquera outro técnico teñen que vir; así o levan facendo desde o principio da pandemia e por iso llelo agradecemos aínda máis nestes días. O leiteiro non deixou de recoller o leite que producimos, nin os transportistas de entregarnos puntualmente o penso. A vida segue o seu curso normal, a excepción das limitacións impostas polo Goberno. Unhas medidas que entendemos e respectamos: á fin e ao cabo, un dos piares do noso traballo é, xustamente, saber controlar e combater as enfermidades infecciosas para que as nosas vacas non se contaxien —non é o caso do coronavirus, pois non lles afecta—, e así o levamos facendo toda a nosa vida.
Agora ben, cando leo as declaracións de xente que vive na cidade, asumindo esas restricións de mala gana e queixándose da falta de isto ou do outro, penso que o feito de que nos territorios rurais xa esteamos afeitos á falta de servizos, de lugares ou actividades de lecer, etc. —posto que, desgraciadamente, é algo que vén de lonxe— quizais sexa, en parte, unha «sorte» nestes momentos, pois non nos supón maior inconveniente —nin un gran cambio—. O meu único medo nesta situación de incerteza é que, se no noso rural a existencia dun servizo sanitario escaso de persoal e recursos sempre foi un problema, este poida agravarse polas circunstancias actuais. Con isto non me refiro aos profesionais da medicina, que os hai e sempre están dispostos a facer o seu traballo, senón ás subministracións médicas e a que se deriven a zonas máis poboadas. Pero, sobre todo, refírome a que nunha zona como na que eu vivo, na que estamos máis illados do coronavirus —precisamente pola menor concentración da poboación—, e na que hai tempo que se eliminaron os servizos de urxencias, teñamos que desprazarnos forzosamente á capital de provincia en caso de emerxencia —a case unha hora de traxecto—, porque alí si que hai un alto risco de contaxio. Este temor non é por min, senón polos cativos, xa que, se algo lles sucede, aquí só dispoñemos de pediatra tres días á semana, unhas horas, e teriamos que levalos ao posible foco de infección. E, por suposto, tamén polos maiores, pois eles si que poderían ter complicacións no caso de traer o virus á casa.
A escaseza de recursos máis próximos pode levar a calquera de nós a transportar o virus a zonas libres del. Non obstante, unha vez máis, vexo que os habitantes das áreas rurais somos os máis esquecidos da política —aínda que non premeditadamente neste caso—, e que a carencia de servizos sanitarios nestes territorios é algo que parece pasar desapercibido para a maioría dos nosos políticos —como sempre—, que parecen estar máis preocupados pola súa liorta diaria que por resolveren unha situación pola que se vén reclamando desde moito antes de encontrarnos en alerta por pandemia. Malia que parecía que contabamos cunha vantaxe inicial, quedamos relegados a un segundo plano demasiado habitual.